Hvenær hringir maður í mann?

 

Nú velta menn vöngum um það hversvegna Geir Haarde skyldi ekki hafa hringt í kollega sinn brezkan eftir að sá síðarnefndi sturtaði yfir okkur hryðjuverkalögum.

Mér finnst miklu þýðingarmeira að spyrja hversvegna Gordon Brown skyldi ekki hafa hringt í Geir áðuren hann sagði okkur stríð á hendur. He certainly should have. Samræða um það eftirá hefði væntanlega ekki breytt miklu. Daginn áður en Brown beitti okkur þessu ofbeldi hafði Geir lýst því yfir með áherzlu á blaðamannafundi, þar sem m.a. brezkir blaðamenn voru viðstaddir, að við myndum ekki skorast undan skuldbindingum okkar í málinu. Þetta hlaut Brown að hafa vitað á þeim tíma þegar hann ákvað að setja okkur á kaldan klaka, frysta reikninga með eigin Icesaveaðgerðum.

Hvað hefði verið eðlilegra en að hann hefði samband við leiðtoga bandalagsþjóðar sinnar og fullvissað sig um hversu rík ástæða hafi verið til ofbeldisins eða yfirleitt að leita annarra lausna en að beita ofbeldi? Það ætti ekki sízt við ef Bretar töldu þessa ákvörðun réttlætanlega í ljósi einhverrar vitneskju um mikið fjárstreymi frá Bretlandi svo að  líkja mætti því við hryðjuverk, en umrædd lög, sem beitt var, voru fyrst og fremst sett til varnar gegn slíkri iðju. Það að hafa ekkert samband við bandalagsþjóð sína til að reyna að leita diplómatískra úrræða er fádæma hrokafullt. Telja má fullvíst að hann hefði ekki beitt aðrar stærri þjóðir slíkum bolabrögðum. 

Telja má víst að þessi ákvörðun hafi þegar legið fyrir og verið undirbúin. Þarna fundu þeir ástæðu til að vinna hetjudáð sína gagnvart smáþjóðinni af  stórveldismætti gamallar nýlenduþjóðar. Og laug  að þjóð sinni þrátt fyrir að það lægi fyrir að við myndum ekki skorast undan réttmætum skyldum okkar, svipað og Georg Bush yngri laug að öllum til að réttlæta innrásina í Írak.

Við megum ekki láta hjá líða að taka þetta mál upp pólitískt, ekki sízt hjá Nato, sem varla var stofnað í því markmiði að ein bandalagsþjóð beitti aðra óréttlæti og ofbeldi.