Orkurík barátta.

 Ekki verður annað sagt en að sá stjórnmálamaður, sem með naumindum hosaðist inní borgarstjórn í síðustu kosningum, hafi gert sér góðan mat úr þeim óeðlilega miklu völdum, sem féllu honum með fátæklegt kjósendaumboð í skaut vegna gallaðs flokkslýðræðis og kosningafyrirkomulags. Svo virðist sem menn muni ekki gjörla þegar hann strax í upphafi kjörtímabilsins bjó til safarík embætti fyrir-,  ja hverja aðra en ákveðna vini og kosningabandamenn. Muniði? Hann hætti að vísu við þá, en núverandi hamagangur  með tilheyrandi  innherjabraski ætti ekki að koma á óvart. Það eru ævaforn sannindi að valdið spillir. Það tekur að vísu mismunandi tíma hjá fólki. Sumir virðast næmari en aðrir og sumir sækjast í völd til að dífa strax hendinni í hina sætu hunangsskál valdsins. Strax verða hendurnar kámugar og eftir það vill allt, sem lýtur að eigin hagsæld, klístra við þær. Sætleiki valdsins. 

      Allt er þetta ORmál hið kyndugasta. Fyrrum forstjóri Orkustofnunar, hann Alfreð, lá undir sífelldum skömmum fyrir framkvæmdagleði sína í þróun þess fyrirtækis. Sjálfstæðismenn keyptu það ekki, að þetta væri hagkvæmni, þegar til lengri tíma væri litið. Fór þar fremst í flokki sá sjálfstæðismaður, sem seinna varð sjálfur forstjóri OR. Ekki bar þá á neinum tilburðum í þá átt að láta af hendi vörulagerinn, heldur miklu frekar í aukna framkvæmdagleði með því að stuðla að stofnun nýs fyrirtækis, REI,  Nú er sá orðinn ráðherra. Það kom svo á daginn, þegar utanaðkomandi mat lá fyrir, hvílík gullkista þarna væri komin. Menn urðu agndofa. Tveir milljarðar höfðu vaxið uppí tugi milljarða. Þetta var svo pínlegt, að það eina, sem unnt var að gera var að reka Alfreð úr því djobbi, sem hann var síðast kominn í. Og nú er allur ágóðinn orðinn stórhættulegt áhættufé. Ekkert nema áhætta að láta hagnað liggja um kyrrt í sjóðum, sem allir vilja svo eiga hlutdeild í á sérstökum kjörum allt uppí hálfrar milljarða hlut Bjarna Ármannssonar.

       Talað er um grundvallarprinsíp og samheldni sjálfstæðismanna í hvívetna og það gleymt, að það voru tveir fulltrúar borgarinnar í stjórn REI, Björn Ingi og Vilhjálmur Þ., sem unnu að sameiningu þess við Geysir Energy og öllu því pukri, baktjaldamakki, gróðasukki og bráðaflýti, sem fylgdi því. Borgarstjórinn var klagaður fyrir flokksforystunni af kollegum sínum í borgarstjórn. Allt útaf einstakri samheldni. Þeir beygðu hann til hlíðni og gleymsku um fyrri verk sín í málinu, allir svo samheldnir, og vilja nú selja strax. Á hvaða verði? Eins gott að þeir komust ekki til að selja fyrr, þegar verðið var lægra. Saga einkavæðingar hér á landi er saga vinavæðingar, samfélagsleg verðmæti seld fyrir slikk. Hvaða hagsmuni er verið að verja? spyrja báðir aðilar. Hvaða hunangsklístruðu hendur eru hér að verki?      Síðasta vika hefur verið dramatísk og náð hámarki í dag. Mikið leikrit einsog pólitík er svo oft. Glúrið handrit um kaldhæðni stjórnmálanna. Það finnst mér í raun vera mórall sögunnar. Það er nokkuð leikrænt að rifja upp, hvernig síðasta borgarstjórn var mynduð. Ólafur kollegi minn Magnússon átti stefnumót við Vilhjálm Þ. til að stofna til borgarstjórnarmeirihluta. Sá síðarnefndi lét bíða eftir sér og var allt í einu búinn að semja við annan aðila. Ólafur sat eftir með súrt ennið. Nú lét hinsvegar Björn Ingi bíða eftir sér. Og VÞV situr með súra ennið. Flott flétta. Aðspurður um það nú, hvort hann hefði eitthvað verið að leita fyrir sér um stjórnarmyndun sagði VÞV: “Við vinnum ekki þannig” Enn flottara. Ég hef sérstaklega gaman af svona trikkum burtséð frá hinu pólitíska innihaldi. Minnist  þess, þegar fyrir síðustu borgarsjórnarkosningar einn frambjóðandi sjálfstæðismanna, gott ef það var ekki Gísli Marteinn, lýsti hinni miklu samheldni þeirra og óhvikulum stuðningi við oddvita sinn, VÞV. Það væri annað en R-listinn, þar sem væri glundroði og forrystuleysi, jafnvel rýtingar uppi í víðum ermum. Var þá greinilega búinn að gleyma því, þegar Ingu Jónu var bolað úr leiðtogastöðu sinni í flokknum í leiftursókn. Hún sagðist ætla að berjast til síðasta blóðdropa. Daginn eftir kvaðst hún víkja til að stofna ekki til átaka innan flokksins. Hverjar voru hótanirnar um “átök”. Fyrr hafði Árni Sigfússon lent í svipuðu. Þetta gerir pólitíska samheldni, hugsjónir og prinsíp svo áhugaverð.