Jónína og Ómar

Þá er maður búinn að hlusta á Jónínu Bjartmarz í heilum Kastljósþætti grípa látlaust framí fyrir spyrlinum til að segja honum, að það sé dónaskapur að grípa framí. Þetta var feiknagóð frammistaða í þeirri íþrótt margra stjórnmálamanna að forðast merg málsins og kæfa í orðhengilshætti, ekkisvörum og hreinum yfirgangi. Minnti býsna sterkt á Björn Inga í fyrra, þegar hann hafði búið til feitt embætti handa vini sínum og stóð fyrir svörum . Sama taktík, veltast fram í byrstum hávaða og hleypa ekki hinum að þegar útskýra þarf ósæmilega hegðun. Líklegt að þetta sé stríðsleikjaaðferð spunnin af almannatengslafyrirtæki Frammaranna. Fyrst og fremst mátti þó enn og aftur sjá þann leikhúsbrag, þennan opineygða þykjustuleik, sem ríkir í íslenskri stjórnmálaumræðu. Jónína framsendi þær spurningar, sem spyrillinn gat laumað inní viðtalið, til formanns Allsherjarnefndar Alþingis varðandi  sérstöðu þá, sem réði því, að tengdadóttir hennar fékk undanþágu frá meginreglum um ríkisborgararétt í samanburði við aðra slíka umsækjemdur, þrátt fyrir höfnun Útlendingaeftirlitsins. Hann væri í raun þegar búinn svara þessu og endanlega upplýsa sannleikann  með því að staðhæfa, að ekkert hafi verið óeðlilegt við afgreiðslu málsins. Og hananú! Málið upplýst af því að hann sagði ekki:” Jú reyndar var afgreiðsla nefndar minnar röng, lásí, byggð á vitlausum forsendum og pólitískri greiðasemi”. Í landi einstaks ættfræðiáhuga og landlægrar hnýsni um persónutengsl á enginn í þessari merku nefnd að hafa haft glóru um tengsl ráðherrans við umsækjandann! Hvernig væri þá vinnubrögðum um mat á hverri umsókn háttað, ef satt væri? Því miður er okkur ætlað að kyngja urmulnum öllum af svona þykjustuleik sí og æ. Þetta var þeim mun eftirtektarverðara í gær vegna þess, að við vorum þá einmitt að ljúka við að sjá viðtal við Ómar Ragnarsson. Andstæðurnar voru sláandi. Hér fór fram einstaklingur með alvöruhugsjónir og eldmóð, sem ekki stjórnast endilega af löngun í völd  eða þrásetu við kjötkatlana. Við vitum jafnvel, að hann hefur fært persónulegar fórnir fyrir hugsjónir sínar í  samfélagi, þarsem stjórnmál eru ekki eins saklaus og opineygð einsog látið er í veðri vaka. Ómar hefur allra manna mest gert landið okkar að meðvituðu djásni í augum okkar með auðgi á margvíslegustu sviðum, sem marga óraði ekki fyrir og síst stjórnarfólki.. Hann hefur til að  bera sjálfstæði, dirfsku og umfram allt sköpunargáfu og hugmyndaauðgi, sem rekur suma í rogastans. Margir hlaupa þá í gömlu hugmyndavígin sín til að losna undan svo gustmikilli nýhugsun. Þess varð m.a. vart hjá spyrlum þáttarins. Sem er alvanalegt. Þegar nýhugsuðir á borð við Ómar mæta til leiks þykjast ýmsir þess umkomnir að tala niður til þeirra. Mér er minnisstæðast, Þegar Ingvi Hrafn hellti sér yfir Vilmund heitinn Gylfason forðum daga með skætingslegum ótugtarskap en breyttist svo í flaðrandi voffa í næsta þætti á eftir, en þá hét viðmælandinn Davíð Oddson. Ekki ætti að vanmeta þekkingu Ómars á mönnum og málefnum eftir marga áratugi í fjölmiðlastarfi. Né samfelldar hugmyndir hans um náttúruvernd og efnahagsmál, en þau síðarnefndu ættu nú raunar að gleðja frjálshyggjufólk.Nú virðist á tímum peysufataboða og grillveisla með pylsuboðum og draugasögum og allsherjar skrumi þýðingarmeira að hafa góða auglýsingastofu helduren góða stefnuskrá.